De zoektocht.

De afgelopen tijd  heb ik mijn aandacht naar binnen gekeerd om zo de stilte te ervaren. Diep in mezelf teruggetrokken. Ik was ver weg en leek alleen nog maar met een dun draadje met het aardse leven verbonden te zijn. Ik trok mij terug, volledig in stilte gekeerd om de veiligheid en geborgenheid die ik op aarde niet meer kon vinden te zoeken en te ervaren in mezelf. De pijn van de afgelopen jaren, in stilte te herbeleven om het los te kunnen laten. Ik wilde zó graag vrij en met een dosis nieuwe hoop de nieuwe wereld die nog onbeschreven voor mij ligt instappen. Daarom moest ik juist nu bewust worden van die donkere ervaringen en er naar kijken wat het mij heeft gebracht, wat het mij heeft geleerd. Ik weet dat ik alleen in volkomen veiligheid kan ontdekken en juist daarom was het mijn keuze om mij terug te trekken. Om de wereld die mij niet langer kon volgen, achter mij te laten. Wat ben ik dankbaar dat ik de tijd en de ruimte heb gekregen om in stilte mijn taak te verrichten. Ook al begreep niet een ieder waarom dit zo belangrijk voor mij was en waarom juist het alleen lopen door een diep en donkere tunnel de juiste weg was. Tot ik weer als een geheeld mens thuis kwam..

De afgelopen periode die achter ons ligt, heeft diepe sporen achter gelaten. Allebei zijn we op onze eigen manieren getekend en gevormd. Steeds vaker als ik naar mezelf keek of als jouw ogen op mij gericht waren, zag ik dat ik allang mezelf niet meer was. Hoe moeilijk ook, je moest mij laten gaan. Jij, als mijn man jouw geloften nog vers in jouw geheugen vond het zo tegenstrijdig om mij, jouw vrouw los te laten. Houden van is ook een vorm van loslaten en in dit geval ging het meer dan op. Geen moment twijfelde ik aan jouw liefde voor mij. Het was alleen de liefde voor mezelf die ik niet meer voelde. Mijn hart die niet meer leek te kloppen. Mijn lichaam die niet meer als de mijne voelde. Ik voelde mij gefaald als vrouw. Het ging zo diep dat ik mij niets meer voelde dan een leegomhulsel. Alle energie die ik had leek vervlogen. Hoewel ik er tegenvocht met het allerlaatste beetje kracht verloor ik toch de strijd. Ik kon niet anders dan mij te laten overspoelen door de tijd en alle emoties. Even, héél even dacht ik in de leegte te zullen verdrinken. Tot ik besloot het hef weer in eigen handen te nemen. De strijd weer aan te gaan maar wel op mijn manier. Totaal in mezelf gekeerd en met niet veel meer dan de stilte kan ik jullie vertellen dat ik de strijd heb gewonnen, en hoe!

Als geheeld mens keerde ik terug. Stapte ik nog iets wat voorzichtig onze nieuwe wereld in. Hoewel het een treurige wereld is en ik het liefst had dat dit niet mijn wereld is, heb ik het geaccepteerd. Ik heb de wereld en mij als vrouw en mens omhelst en met beide handen grijp ik deze nieuwe wereld aan. De zoektocht naar mezelf zorgde ervoor dat ik weer overzicht kreeg, dat ik de kracht weer terug vond en kon kijken naar de toekomst. Het was het juiste moment voor een gesprek om de nieuwe wereld te begroeten en te ontdekken. Het was een lang gesprek maar door het vele inlezen, de zoektocht en alle vragen die ik op papier had geschreven is het toch een goed en geordend gesprek geweest. Zo ontstond er een nieuwe start, een nieuw begin. We mogen starten met IVF, de kwaliteit van mijn 'Moffel'' blijkt goed genoeg te zijn. Groenlicht hebben we gekregen en wat glunderden we van trots. Alles werd tot in de detail besproken. Tussendoor vliegen we naar boven om bloed te laten prikken. Om vervolgens geconfronteerd te worden bij de apotheek met de hoeveelheid medicatie en hormonen.Of dat nog niet genoeg was kregen we meteen de prikinstructie erachter aan. Stap voor stap kregen we uitleg, mochten we oefenen en kregen we een heel papierwerk mee. Na  tweeënhalf uur verlaten we dan eindelijk helemaal ''leeggezogen'' het ziekenhuis. Met twee tassen vol medicatie en hormonen, een boekwerk aan papieren en allebei een pleister op de wond lopen we samen hand in hand naar buiten.

We zijn er weer!